Eerste dagen Miami, zondag 13 en maandag 14 mei.

Zondag 13 mei
En dan word je opnieuw wakker met het geluid van kletterende regen. En dat na een ietwat onrustige nacht, waarbij Peter hard zijn best heeft gedaan om de buurman, die reageerde alsof hij onder invloed was van drugs, zijn muziek zachter dan wel uit te laten zetten na middernacht. Hier waren onze andere buren erg blij mee dat Peter dit had gefikst. Na het ontbijt en de laatste spullen in te hebben ingepakt, checken we uit en stappen we voor onze laatste lange rit in de auto. Op naar Miami Beach.

Na een rit van ruim drie en een half uur, waarbij het niet droog is gebleven en de regen soms zelfs met bakken uit de hemel viel, kwamen we aan bij onze laatste verblijfplaats: een Airbnb studio aan het strand in Miami Beach North. Snel onze koffers in de studio gezet om vervolgens nog eenmaal in de auto te stappen. Nu écht voor de laatste keer, want de auto moet weer terug naar Avis autoverhuur. Met pijn in ons hart nemen we afscheid van onze trouwe en soepele reisgenoot, die het maar liefst ruim 4200 km (!!) met ons heeft uitgehouden. Vervolgens stappen we op één van de vele gratis trolleys die Miami Beach rijk is om weer terug te keren naar de studio.

Nadat we een groot deel van onze spullen hebben geïnstalleerd in de studio trekken we onze zwemkleding aan om gebruik te maken van de zee die vlakbij te vinden is. Je zakt weg in het mulle zand en de zee is ietwat onrustig. Het regent zachtjes en dit alles zorgt ervoor dat we niet lang op het strand blijven. Na een warme douche besluiten we de omgeving te verkennen en een plek te zoeken om te eten.

We komen uit bij een taco restaurant die alleen maar verse taco’s en andere lekkernijen serveert. Ik probeer naast een heerlijk quinoa salade een taco met echte ‘grasshoppers’ uit. Jawel, dat lees je goed: dit zijn sprinkhanen. Ze zijn erg knapperig en lekker gekruid, al twijfel ik wel of ik het als vegetariër wel ‘mag’ eten. Tsja… Peter geniet onder andere van een taco met vis en een ‘corn on the cob’.  Ondertussen begint het steeds harder te waaien en komt de regen plots met bakken uit de hemel vallen. Om het plaatje compleet te maken, wij zitten buiten op het terras onder een grote luifel. Nu staat de wind ook op het lengte van de luifel. Ik zeg: reken maar uit. Wij zitten gelukkig met ons tafeltje tegen het restaurant aan, dus veel last van de regen hebben wij niet, maar andere gasten moeten snel ergens anders gaan zitten, want de tafeltjes en stoelen worden behoorlijk nat. En zo zitten wij verplicht bijna anderhalf uur bij het restaurant om ons heen te kijken naar de rennende mensen over straat en zien hoe diezelfde straat op bepaalde plekken blank komt te staan. Hello, sunshine state! ;-)

Als de wind afneemt en het minder is gaan regenen gaan we al snelwandelend terug naar onze Airbnb. Tijd voor een paar afleveringen Friends en welverdiende nachtrust. Welterusten.

Maandag 14 mei
Een beetje gebroken worden we allebei wakker. Peter heeft vannacht weer last gehad van luidruchtige buren (ik hoor niets vanwege mijn doofheid) die besloten dat het om half 2 ’s nachts een prima tijdstip is om schreeuwend de gang door te lopen en vervolgens in hun slaapkamer, naast de onze, luidruchtige ‘spelletjes’ te spelen.
Daarnaast is ons bed uitgerust met een zacht matras, waardoor je met rugpijn wakker wordt. Kortom, goedemorgen.

Maar, laat dit niet onze dag verpesten, tijd om ons klaar te maken voor het ontbijt. We gaan buiten de deur eten in een Cubaans restaurant die voor 5,95 dollar ontbijtgerechten serveert met verse jus en Cubaanse koffie. We ontspannen en maken plannen voor de dag. Terug in de studio pakken we spullen in onze rugtas en lopen naar de dichtstbijzijnde trolleyhalte. Op naar Downtown Miami. Halverwege de route moeten we overstappen op een stadsbus. Helaas niet gratis, maar is met 2,25 dollar p.p. prima te doen. Eenmaal aangekomen op de plaats van bestemming halen we onze kaartjes voor de Hop-on Hop-off tourbus en maken we ons klaar voor een rit met gids.

We stappen uit bij Wynwood Walls  in het kunstzinnige gedeelte van de stad. Op deze plek zijn alleen maar muurschilderingen en kunstobjecten te zien en hier kun je gratis naar binnen. Altijd fijn. Het is niet erg groot en als je het hierbij laat (en niet de rest van de wijk bekijkt die nog veel meer muurschilderingen heeft) ben je met een kleine 30 minuten klaar. Tijd om weer op de bus te stappen en de rest van Miami te bekijken.

Onze volgende stop is Little Havana: Heel.Erg.Toeristisch en vol met Latijns Amerikaanse mensen. Van de senioren die het spel domino spelen op straat tot aan de vele restaurantjes en souvenirwinkeltjes. Wij belanden bij een Cubaans restaurant waar ik een mojito krijg, waar letterlijk de stoom vanaf komt. We genieten van een Cubaanse sandwich. Eenmaal uitgegeten lopen we weer naar de bushalte om te wachten. En te wachten. En te wachten, tot de bus komt (na ruim een uur!!). Jammer, dat er nergens vertrektijden te vinden zijn.

Terug bij de eindpunt van onze bustour gaan we met de boot Miami vanaf het water bekijken. En zo komen we ook langs allerlei huizen van bekende sterren, zoals David Beckham en Ricky Martin. Ook zien we het huis waar maffioso Al Capone heeft gewoond en het huis waar Tony Montana woonde in de film ‘Scarface’. Leuk om dit van dichtbij te zien.

Na deze tocht van anderhalf uur gaan we naar Miami Beach South om de wereldberoemde Ocean Drive te bezoeken. Echter was het tijdstip niet heel handig. Het is inmiddels 18.00 uur en bij elk restaurant word je aangesproken om vooral daar te komen eten, heel vervelend! Tevens loopt de straat over met mensen die zichzelf graag willen laten zien, al dan niet vanuit hun dure auto’s. Ik vind het erg druk en erger me aan de manier waarop het zien en gezien worden een warm hart wordt toegedragen. Na een kwartiertje hebben we het wel gehad en vluchten de straat uit. Terug naar de iets rustigere Washington Avenue. Daar gaan we iets doen wat de rest van ons leven bij ons zal blijven…

We lopen op goed geluk een tattooshop binnen en zijn meteen aan de beurt. Dit is heel tof! Na een klein uur staan we weer buiten. Als trotse eigenaar van een verse, doch heel kleine tatoeage. We zijn happy!

Hierna gaan we snel op zoek naar een plek om te eten, want we hebben sinds onze lunch niets meer gehad. We belanden op Lincoln Road Mall, een autoloze winkelstraat, bij een restaurant die heerlijk eten tegen een betaalbare prijs serveert. Peter neemt een broodje hamburger (de zoveelste) en ik ga voor een truffel gnocchi (een Italiaans aardappeldeeg gerecht) en die is me toch een partij lekker. Het lekkerst wat ik toch nu toe in Amerika heb gegeten! Na het eten vinden we het mooi geweest en stappen we weer om de trolley. Op naar ‘huis’. Om 22.00 stappen we onze studio binnen en is het wel klaar met alle activiteiten. Morgen weer een dag. Welterusten.